تاریخچه و چگونگی انجام ورزش کرابی کرابونگ

ورزش کرابی کرابونگ چیست؟

ورزش کرابی کرابونگ یکی از ورزش های سنتی و باستانی است که منشا آن مربوط به کشور تایلند است، گرچه در خارج از مرزهای تایلند نیز مشاهده میشود. تکنیک های کرابی کرابونگ قبلا در دوران باستان با طراحی از انواع ورزش های مختلف توسعه یافته است. نحوه مبارزه طرفین در این ورزش تقریبا مشابه روشی است که در سبک میمون چینی استفاده می شود، در حالی که چرخاندن یک سلاح در یک دست همراه با راه رفتن در اطراف دایره، از کالاریپایاتوی هندی سرچشمه گرفته است. با این حال این دو مورد تنها منبع الهام برای این ورزش نیستند. به وضوح قابل مشاهده است که بخش مهمی از مبارزه تحت تاثیر سیلات اندونزیایی یا بانشای برمه ای توسعه یافته است. ما در این مقاله به بررسی این ورزش باستانی، تاریخچه و نحوه انجام آن می پردازیم. با ما همراه باشید.

مطلب پیشنهادی: موی بوران؛ یکی از هنر های رزمی تایلند

تاریخچه کرابی کرابونگ

همانطور که اشاره شد، کرابی کرابونگ یکی از ورزش های باستانی کشور تایلند به شمار می رود. شروع این ورزش را می توان مربوط به قرن هفدهم دانست چرا که به احتمال زیاد در قرن هفدهم، تایلندی ها از تکنیک های مبارزه با شمشیر بهره بردند و نیروهای رونین از این سلاح در سرکوب شورش ناشی از مرگ یکی از پادشاهان استفاده کردند. در سال 1767، تایلند (در آن زمان سیام نامیده می شد) توسط برمه ها مورد حمله قرار گرفت و پایتخت آنها آیوتایا ویران شد. این حمله منجر به تخریب اکثر تواریخ و سایر منابع در مورد این ورزش شد، از این رو دانش محدودی در مورد توسعه Krabi krabong در آن زمان وجود دارد. با این حال، تکنیک‌ها به صورت شفاهی منتقل ‌شدند، که موجب شد این ورزش سنتی دست نخورده باقی بماند.

مدارس و معابد زیادی در سراسر کشور توسط راهبان بودایی اداره می‌شد که کرابی کرابونگ از آنجا سرچشمه گرفته است. در آنجا اصول بودیسم و همچنین انواع موضوعات رایج مانند طالع بینی تدریس می شد. علاوه بر این، مردان جوان با اسرار مبارزه با شمشیر آشنا می­شدند که به مرور زمان منجر به شکل گیری نوعی از مبارزه با نام کرابی کرابونگ شد. این ورزش تا زمان تاجگذاری پادشاه راما دوم (1809) برای جنگیدن مورد استفاده قرار می گرفت. از این رو این ورزش باستانی علاوه بر ماندگاری در لیست ورزش ها، به عنوان بخشی از سنت معاصر تایلند نیز ثبت شده است. جالب اینجاست که نام این ورزش در سال 1936 ایجاد شد، زمانی که Krabi krabong به برنامه درسی آکادمی تربیت بدنی محلی اضافه شد.

چگونگی انجام مبارزه

در ورزش یا مبارزه کرابی کرابونگ، دوئل ها بین دو نفر در داخل دایره انجام می شود و محدودیت زمانی ندارند. در ابتدا، هر یک از شرکت‌کنندگان مربی خود را معرفی می کند و در یک رقص آیینی برای بزرگداشت استادان قدیمی شرکت می‌کنند و خدایان را گرامی می‌دارند زیرا اعتقاد بر این است که به آنها نیرو می‌دهند. سلاح های مورد استفاده در این مراسم به شدت تزئین شده هستند به طوری که در مبارزه واقعی استفاده نمی شوند. هر شرکت کننده می تواند از چند سلاح استفاده کند. همچنین مبارزه معمولا با موسیقی تایلندی همراه است. در طول مبارزه، شرکت کنندگان از سلاح های زیر استفاده می کنند:

کرابی: شمشیر نازک و تیز و یادآور سابر که برای چاقو زدن استفاده می شود.

• کرابونگ: عصای بلند به طول 1.8 متر، ساخته شده از آبنوس یا ساج.
• Na mai: کمان پولادی کوچک که برای مبارزه از راه دور استفاده می شود.
• Kaen: سپر مستطیلی که بازو را می پوشاند. می تواند برای حمله با لبه تیز استفاده شود.
• Daeng: سپر طولی ساخته شده از فلز یا چرم، قسمتی از بدن را از بازوها تا زانوها می پوشاند.
• لو: سپر گرد ساخته شده از چوب، چرم یا فلز. این سپر آنقدر بزرگ است که می تواند تمام بدن را بپوشاند. همچنین دارای لبه تیز است که می توان از آن برای حمله استفاده کرد.
• دارب: شمشیر سنگین تر از کرابی با تیغه بسیار تیزتر، دسته آن از چوب یا استخوان ساخته شده است. برای بریدن یا چاقو زدن استفاده می شود.
• Ngao: این سلاح شامل تیغه ای است که اغلب توسط خانواده سلطنتی استفاده می شود. تیغه می تواند به شکل چاقو، سه تایی یا حتی شمشیر باشد. برای چاقو زدن، بریدن یا خلع سلاح حریف استفاده می شود.
• Mae Saw: دو چوب ساخته شده از چوب ساج یا استخوان، با دسته هایی در یک طرف و طناب در طرف دیگر، که به شرکت کنندگان اجازه می دهد آن را روی ساعد خود نگه دارند. عمدتا برای دفاع استفاده می شود.

با این حال متداول ترین سلاح های مورد استفاده در کرابی کرابونگ دو شمشیر دارب هستند. جالب اینجاست که شرکت کنندگان می توانند بدون سلاح، با استفاده از لگد، گرفتن، پرتاب یا حتی ضربه زدن به نقاط آسیب پذیر مبارزه کنند. یکی از قوانین این مبارزه این است که، افتادن شمشیر از دست یکی از شرکت کننده ها، او را مجبور به مبارزه ناعادلانه با حریف با دو شمشیر می کند. در نهایت برنده بر اساس مهارت و استقامتش در حین مبارزه تعیین می شود و مبارزه با اعلام برنده پایان می یابد.