موی بوران؛ یکی از هنر های رزمی تایلند

در حالی که بیشتر مردم با هنر رزمی ملی تایلند، موی تای آشنا هستند، در مورد پیشرو باستانی آن، موی بوران، اطلاعات بسیار کمتری دارند. muay boran یک ورزش سرگرمی نیست و مانند همتایان خود، شکل گرفته در دورانی است که با بقا و فتح تعریف می شد. با اینکه این هنر رزمی از حالت خشن خود خارج شده و نسبت به گذشته ایمن تر گشته است، با این حال ضربات کشنده و کارآمد آن همچنان مورد استقبال بسیاری از طرفداران این هنر رزمی می باشد. ما در این مقاله در مورد این ورزش رزمی و انواع آن می پردازیم. با ما همراه باشید.

تاریخچه موی بوران

موی تای بوران (به معنای واقعی کلمه بوکس باستانی تایلندی) یا به‌طور ساده، موی بوران، اصطلاحی است که به طیفی از تکنیک‌های مبارزه تن به تن اشاره دارد. این ورزش قبل از تبدیل شدن آن به عنوان یک ورزش رزمی ملی، در سال 1930 به طور رسمی ابداع شد. اگرچه به طور کلی توافق بر این است که muay boran از آموزش نظامی در قرن سیزدهم به وجود آمده اما هیچ مدرک روشنی وجود ندارد که به یک بنیانگذار مشخص برای این هنر رزمی اشاره کند. بسیاری از اسناد مربوط به تاریخ muay boran در طول جنگ برمه-سیام (1765-1767) از بین رفتند، اما این دوران آشفته همچنین باعث پیدایش مشهورترین مبارز این سبک، نای خانومتوم (🇹🇭) شد که به عنوان "پدر موی تای" نیز شناخته می شود.

پس از شکست و اخراج پادشاهی سیامی آیوتایا، پادشاه برمه هسین بیوشین (معروف به پادشاه تایلندی) در سال 1774 یک تورنمنت هنرهای رزمی را در رانگون (در حال حاضر یانگون) ترتیب داد و بوکسورهای تایلندی را در مقابل بوکسورهای برمه ای قرار داد. در طول این مسابقات، نای خانومتوم 10 بوکسور برمه ای را پشت سر هم شکست داده است.

موی بوران و  موی تای

این دو هنر رزمی بسیار شبیه به هم هستند، اما زمانی که موی بوران از هنر رزمی به ورزش رزمی توسعه یافت، تفاوت هایی در نحوه انجام آن ظاهر شد. به عنوان مثال در هر دو ورزش، مبارزان  باید از تجهیزاتی مانند دستکش بوکس استفاده کنند، بر اساس کلاس وزنی همسان شوند، هر راند به مدت پنج راند سه دقیقه ای مبارزه کنند و نمی توانند به کشاله ران ضربه بزنند یا از تکنیک های مرگبار مانند برخورد زانو به سر استفاده کنند. علاوه بر این، هیچ امتیازی برای ضربه به اندام ها تعلق نمی گیرد.

سبک های موی بوران

خود نام موی بوران شامل سبک‌های مختلفی است که هر کدام دارای عناصر منحصر به فردی هستند. با این حال، همه آنها هنرهای رزمی غیر مسلح هستند که از 8 اندام استفاده می کنند، اما ضربات سر نیز در آن گنجانده شده است. بنابراین muay boran به عنوان هنر 9 اندام نیز شناخته می شود. به طور کلی چهار سبک شناخته شده وجود دارد که هر کدام از نظر اشکال منحصر به فرد بوده و از این جهت که از مناطق جغرافیایی مختلف در تایلند آمده اند، متمایز هستند.

موی تا سائو (تایلند شمالی) : این نوع از موی بوران که به عنوان Monkey Feet Boxing یا Ling Lom Windy Monkey نیز شناخته می شود، به حرکات چابک و ضربات سریع معروف است. حرکات پا همه کاره و تطبیقی نیز یک ویژگی کلیدی در این نوع هنر رزمی است و بوکسورهای موی تاسائو برای مبارزه با یکدیگر از در این موقعیت ها آموزش دیده اند.

موی کورات (شمال شرقی تایلند): در این سبک موی بوران که از شمال شرقی تایلند آمده اند، بوکسورها در ضربات مشت و ضربات قوی تخصص دارند. توانایی دور زدن حریف و پرتاب ضربات قدرتمند از زوایای مختلف از ویژگی های این سبک است. گفته می شود که منبع این سبک از تکنیک های رزمی توسعه یافته در کامبوج باستان در دوران حکومت خمرها بوده است.

موی چاییا (جنوب تایلند): چاییا یک منطقه و شهر در جنوب تایلند است که ریشه نام این سبک موی بوران را دارد. این سبک تاکید زیادی بر ضربات سطح پایین با مسیرهای کوتاه و دقیق داشته و به عدم حملات به مناطق آسیب‌پذیر حریفان تأکید می‌کند. این سبک توسط پادشاه راما به مردم شهرها آموزش داده شد و به همین دلیل به آموزش و آمادگی کمتری نیاز دارد و می تواند برای همه افراد از جمله افراد سنگین وزن نیز استفاده شود. همین گزینه باعث می شود که این سبک برای دفاع شخصی مناسب باشد.

موی لوپبوری (مرکزی تایلند): موی لوپبوری از استان لوپبوری در مرکز تایلند سرچشمه می گیرد. این سبک در مشت زدن تهاجمی و پا زدن سریع و گریزان شناخته شده است. حالت معمولی موی لوپبوری بسیار شبیه به موضع گیری یک بوکسور غربی دهه 1800 است که در آن در حالت ایستاده، بازوها به سمت جلو خواهد بود نه به سمت داخل. یک تکنیک منحصر به فرد این سبک، پانچ بدون چرخش است که مستقیما فرد با ساعدها رو به جلو حرکت می کند. این سبک به مشت های بسیار دقیق و کشنده شهرت دارد و یکی از روش های کاربردی برای آموزش دفاع شخصی می باشد.